سارا خاتون باباجانزاده که او را در روستا به نام ‘جیران خاتون’ می‌شناسند که در یکی از روستاهای بابل زندگی می کند، از گام به گام هنرش می‌گوید، با وجود ۴۲ سال تجربه حصیر بافی و اخذ مجوز این پیشه از جهاد کشاورزی در سال ۷۹، تنها دو سال است که با پیگیری و حمایت میراث فرهنگی و ایجاد امکانات و بستر‌های مناسب، کار حصیر را از پیشه اجدادی به حرفه‌ای میراثی تبدیل و به عرصه نمایشگاهی و تجاری ورود پیدا کرده است. حصیر بافی امروز کمتر دیده می‌شود و خانواده‌ها کمتر تمایلی به آن دارند، وی یکی از عوامل این کاهش تمایل را تغییر سبک زندگی نسل جدید می‌داند. حصیر بافی از جمله بافته‌های زنان و مردان روستایی استان‌های شمالی در قدیم بشمار می‌رفت.